Momenteel worden we overspoeld door berichten uit Amerika, over een generaal en nog een generaal en vrouw en nog een vrouw – iets waarvan mij, niet als enige, de portee ontgaat, behalve dat me wetenswaardigheden in de maag worden gesplitst die ik niet wil weten. Tegelijk speelt een toonaangevende Vlaamse krant het klaar om een wisseling van hoofdredacteurschap te begeleiden door een interview dat op zichzelf een nieuwe vrijetijdsbesteding introduceerde, een combinatie van sport en muziek: het aanfluiten. Het leidde tot een interview bij de concurrent:
Kan u iets zeggen over het vertrek van uw voorganger?
‘Neen, dat moet u aan mijn uitgever vragen.’
Die verwijst me door naar u.
‘Dan blijven we in kringetjes draaien, maar toch ga ik er niet op antwoorden.’
Snap jij zulke bescheidenheid? De journalist die een klein uur meeluisterde met het genezingsgesprek tussen Michele Martin en de vader van Julie omdat de gsm van een bemiddelaar op de grond was gevallen en toen automatisch contact maakte met het nummer van die journalist, liet de veroorzaker van dit ongelukje tenminste opdraaien voor de kosten, interlokaal maar misschien tegen dalurentarief.
Er viel een folder in de bus met als opschrift ELKE GRAM TELT. Ik dacht, ja, da’s waar, hier met die toenemende drugshandel bij de speeltuin. En las over oud goud. ‘U wordt betaald aan de dagkoers’. Would ya like some mora?
Een naar een vrouw vernoemde storm legde Wall Street lam, en meer? Waar Zappa heterogeniteit wist te schakelen, verwekte deze Sandy een tweesporenbeleid in de wederopbouw: bankierachtigen eerst, dan de Dickens-personages.
Elk op de Gazastrook van zijn geweten zoekend naar een dynamo of naar familiebetrekkingen?
Stel dat een bankier die onwel wordt op straat een behandeling krijgt die hij zijn klanten geeft. Op het hoogtepunt van de hypotheekbubble heeft een CityBanks-topman verordend: ‘As long as the music is playing, you’ve got to get up and dance.’ Nee, zeg dan liever achteraf: ‘Ik ben nooit bankier geweest en mijn begrip van die materies is relatief oppervlakkig.’
Hopelijk heb ik dat oordeel, nu je me aanbeveelt nooit meer kwaad te worden, niet te scherp uitgesproken. Iemand schijnt, als ik het me blootshoofds goed herinner, geschreven te hebben: ‘Schelden is een vorm van Hollandse wijsbegeerte’.
Ik knipte de televisie aan. Het zal je wel niet interesseren, maar het ging over literatuur! Nu ja, over een sponsorprijs, die zich ‘de belangrijkste’ wist. De voorzitter uit het maatschappelijke veld legde net zijn decorum af om een cliffhanger van één minuut lang op te zeggen inzake de bekendmaking na het journaal. Toen bleek dat ‘de winnaar’, maar dit bleek uit de vakpers, te verklaren viel uit het feit dat hij ‘vaker was genomineerd’.
Buitel ik weer in een atavisme? Iemand schreef: ‘Calvinisme is niet dood, het ruikt alleen anders’.
Naast calvinisten stonden ook andersgelovigen, weet je nog, op het kantelpunt van de jaren zestig naar zeventig aan de wieg van Solidaridad. Deze interconfessionele organisatie doet aan armoedebestrijding in wat de Derde Wereld heette maar waartussen inmiddels een paar grootverdieners zitten (Argentinië, Brazilië), die door de crisis op hun kantelpunt balanceren. Uit Solidaridad kwam, vlak voor de val van de Muur, Stichting Max Havelaar voort, een zogezegd seculiere tak.
Laatst was het bal. Fair trade cacaoboeren in Afrika zouden van Havelaar geen hogere prijs ontvangen dan uit het reguliere inkoopvoorgeborchte. Het zou hun zelfs ontgaan dat ze fair trade zijn. Volgens de hedendaagse zede bleek Havelaar degene bij wie het geld aan de strijkstok hangt en kregen aantijgingen van ‘legale corruptie’ en ‘smerig neo-imperialistisch altruïsme’ weerwoord van de baas. Volgens hem gingen opbrengsten naar coöperaties waarbij boeren, van wie een gedeelte niet kan lezen en schrijven, zich hebben aangesloten om sterker te staan, en probeert de stichting in hun belang volumegroei te realiseren. Wat jij?
De medeoprichter van Max Havelaar en huidig directeur van Solidarad, dat het keurmerk Utz in petto heeft, snapte met pijn in het hart de kritiek. Mij lijkt dit soort berichten koren op de molen van lui die geageerd hebben tegen mogelijke gevolgen van de inkomensafhankelijke zorgpremie voor hun portemonnee. Liefhebbers van Radiohead schijnen te bewijzen dat de jaren zeventig nog massaler worden verdrongen dan aangenomen, maar voor onverhoopte bekommernis om de gevolgen voor de teruggedrongen ontwikkelingshulp, was hier het ultieme tegenbewijs.
Berlusconi (76) kent tenminste geen weggegooid geld. Heb je meegekregen wat hij riep na zijn veroordeling tot vier jaar cel wegens fraude? ‘Als je er in een land niet van mag uitgaan dat de rechters onpartijdig zijn, dan wordt dat land onciviel, barbaars en onleefbaar, dan houdt zo’n land op een democratie te zijn.’ Nog een geluk dat hij een wet had uitgevaardigd dat politici boven de zeventig straffen thuis mogen uitzitten, en dat hij dan om dezelfde reden na één jaar amnestie krijgt. Mocht het ondenkbare gebeuren en de man overlijdt, liggen er hopelijk genoeg standbeelden voor hem klaar. Op elk daarvan zal een bepaald stukje zijn gepolijst, met de geheel vrijblijvende suggestie Kiss my aura.
Nooit meer aanfluiten dus? Bij een bericht over iemand constateer ik dat deze gaande de jaren uit mijn gedachten is geraakt, terwijl ik, vanuit een ander land, zijn postcode nog kan opzeggen. Daarom spelen we een liedje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten