In
Vijftig tinten grijs staat: ‘Ik werd
zo rood als het communistisch manifest!’ Dubravka Ugrešić citeerde het. Jezus,
wat klinkt dat snobby. Speel anders gewoon nog een
keer dat liedje Pappie loop toch niet zo
snel.
Desgevraagd sta je
altijd open voor je eigen mening. Peil haar maar.
‘Ach, kun je anders
misschien even op de plattegrond een kruisje zetten bij de Gulden Middenweg?’
Ook uit
esthetisch oogpunt is het onslim dingen onder het tapijt te vegen. Dat geeft
bobbels.
Susan
Neiman observeerde: ‘Wanneer ze gedwongen worden te kiezen tussen simplificatie
en cynisme, neigen hoogopgeleide mensen meestal tot het laatste.’ En hoezo mag
je je stemmingswisselingen niet cumuleren? Godallemachtig, wie zegt dat nu
helemaal?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten