If you can’t stand the heat

 

 

In mijn jongste blogstukje betichtte ik, nou niet direct voor het eerst, een auteur, zijn media en uitgever van slordigheid. Na een paar dagen meldde een goede fee dat ik bij die heilige boodschap terloops schreef over de prestigieuze Pascal Verbraekenlezing, die de Paul Verbraekenlezing heet.

Zonder al te veel zweetdruppeling valt er een reden aan te slepen waarom ik die blunder maakte, maar het blijft een blunder. Nog een geluk dat ik niet Bijbelvast ben, anders zou nederigheid mijn lot zijn.

In hetzelfde stukje repte ik van het werkwoord ‘vernaggelen’. Dat blijkt ‘vernachelen’ te moeten zijn. Als ik dat niet wist had ik het kunnen weten. De spellingscontrole zette onder mijn spelling zo’n rood slangetje. Kennelijk ben ik te lui om daarop te reageren en de juiste van zijn suggesties te kiezen (dus niet ‘vernagelen’), maar bovenal is het woordbeeld ‘vernaggelen’ me te vertrouwd.

Mijn computer leert me nu namelijk dat ik dit woord al zo’n kwart eeuw verkeerd spel.

In 1998 debuteerde mijn fout bij De Gids, in een stuk over Erik Bindervoet. Dat belandde herschreven maar met fout in een poëzie-essayboek uit 2006, uitgegeven bij Vantilt. In 2009 publiceerde ik bij Revolver een artikel over Judith Butler, waarin ik de fout repeteerde. De bewerkte versie daarvan belandde ongeschonden in een koffietafelboek uit 2013, uitgegeven bij Wereldbibliotheek. Voor de vijfde keer vergiste ik me in 2014, tijdens een blogstuk alhier. Vervolgens essayeerde ik in 2018 over Marieke Rijneveld op de vakwebsite Neerlandistiek, waarin ‘vernaggelen’ doodleuk weer opdook. In 2020 recidiveerde ik bij een blogstukje dat ‘Blooping’ heette. Dus moest ik in 2022 wel doorstoten met mijn dikste boek, dat twee drukken kent waarin de spelfout blijft gloriëren.

Mijn komende boek verschijnt ook bij het balanseer, en ik ben de eerste proef aan het nalezen. En zo is het gekomen, beminde gelovigen. Voornamelijk uit verveling tikte ik het werkwoord over, voor de Woordenlijst, kreeg geen treffers – en ontdekte waarom.

Nu ik dus verloren ben voor de spellingsmensheid verleg ik graag de aandacht naar studenten die nog te redden zijn. Met een vraag die opkwam bij het corrigeren van hun herexamens: dat ze ‘media’ als enkelvoud opvatten wist ik al jaren, maar waarom geldt ‘de elite’ bij hen ineens als meervoud?

Weest desgewenst welkom in de kitchen.