Crisispakket

Bij een museum vraag ik waar ‘de garderobe’ is. Men kijkt me beleefd verwilderd aan: ‘Ah, de vestiaire!’ Ja, ik woon al jaren in België. En ik ben een snob. Behalve in de frituur. Daar word ik analfabeet.
Al die sauzen met schier Latijnse namen die er aan plastic uiers lonken! Van Andalouse naar Samoerai over Mamoet tot Tomataise (Joppie lijkt een bastaard). Inmiddels begin ik er een beetje aan te wennen, zonder te hebben geproefd. Maar sinds kort moet ik wederom opnieuw leren lezen. Onze frituur biedt namelijk nu, voor de somma van tien euro, een zogeheten crisispakket.
Om het binnen het werelddeel te houden: dit lijkt niet bedoeld voor Griekenland. Het bestaat uit een superfriet, koude saus uit een uier naar keuze, stoofvleessaus, saté en een curryworst. Vermoedelijk mogen drie personen – veeleer Belgen dan Grieken – er hun buik aan vol eten.
Wat zou de rijkste meneer op aarde op zijn bord hebben? De Hollander in mij ervaart de prijs van het pakket niet als redelijk. Maar hij heeft gezwegen bij het A4’tje dat het, onder het motto NIEUW NIEUW NIEUW, wilde verbreiden. Voor evenveel geld, luidt mijn overtuiging, maak ik iets gezonders. En dat heus niet heel erg onsmakelijk kan zijn.
Dit is de praktijk, niet zoiets als ‘theorie’ die volgens de spellingscontrole ‘Belgisch Nederlands’ behelst. Maar volgens dezelfde bron voor het Engels is dit een correcte zin: ‘Miss steaks aye can knot sea.’
Die steaks duwen me terug in het crisispakket. Een vettige en vleesachtige toestand. Het zal depressies willen troosten? Bloed tegen bloed? Ondanks de opiniepeilende vakliteratuur (‘het aandeel Vlamingen dat dagelijks groenten eet, daalde tussen 2008 en 2013 van 87,5 procent naar 79,3 procent’) blijft het me frapperen dat er in het pakket niks gezonds te bekennen is.
Daar kan niet grappig of meesmuilend over worden gedaan. Of is gezondheid een linkse hobby? Toegegeven, door voorbereidende studie van de jaren zeventig, weet ik dat menig cliché over dat decennium met eten samenhangt: zilvervliesrijst, rietsuiker, onbespoten wortelen, … Maar forget it.
Het crisispakket lebbert aan een doelgroep die over een gering inkomen beschikt en, de correlatie is pijnlijk maar bestaande, een allerminst florissante constitutie. Concreet kan dat, in Europa, een verschil uitmaken van zes (6) jaar tussen rijk en arm. Levensstijl krijgt een zetje van lichaamscultuur.
Verder strekken de correlaties. Wat de frituur als welkom pakket aanbiedt, kan bij structureel gebruik beter de prullenbak in, indien er een piepklein beetje kennis bij mag komen kijken. Maar daarvoor dient in de regel onderwijs, en daar is sociale ongelijkheid ook al groot: zwakke broeders zijn meer dan gemiddeld afkomstig uit kwetsbare klassen. Wel heten ze, met een perverse metafoor, te kunnen bogen op een ‘gezond verstand’ (ontwikkeld op de universiteit van het leven).
Niet dat de rijkste man ter wereld nooit in de Andalouse zal badderen. Hij behoort immers tot de mensensoort.
Voor onbepaalde tijd de koude sauzen toch maar gauw terug in de koeien steken?