Tiens

Terwijl de wereld, na een aarzelende start, ontzettend zijn best doet om de slachting in Noorwegen van sociaaldemocratische jongeren door een meneer die in een legitimerend manifest tekeergaat tegen cultuurrelativisme, multiculturaliteit en marxisme niet politiek te duiden, en al helemaal niet in termen van links en rechts, zodat individuen en ideologieën met verwante ideeën het debat kunnen framen, deed The Lost JFK Tapes: The Assassination, gisteren op de Belgische televisie, mij beseffen dat er een halve eeuw geleden andere liedjes gezongen werden. Deze documentaire, die de hele moord op Kennedy chronologisch met regelmatig onbekende (amateur)beelden navertelt, laat bijvoorbeeld een televisie-interview met een officier van justitie zien. Een dag na het voorval weet deze niet alleen zeker dat Lee Harvey Oswald de dader is die sowieso in zijn uppie handelde. Hij maakt ook zijn eis alvast publiek: de doodstraf – tot nu toe, zegt hij voldaan, heeft de rechter 23 van de 24 keer die suggestie van hem overgenomen.
Van begin af wordt Oswald door alles en iedereen ‘de communist’ genoemd.