Ulrike (1)

Van nature was ze aan de zenuwachtige kant. Ze wreef voortdurend haar duim, wijs- en middelvinger over elkaar, culminerend in propjes alom – en aan de typemachine, omringd door gebundeld papier in de vorm van boeken, rookte ze en dronk non-stop koffie. Dat laatste sloot aan bij de geplogenheden van haar medestrijders. Niet echt fuifnummers, aan de vooroordelige verwachting alcohol werd eigenlijk mondjesmaat voldaan, er schijnt gelachen te zijn maar dat hoor je wel vaker van parallelle universa.
Leider Andreas Baader was ook iemand die onophoudelijk rookte (Celtic) en koffiedronk. Op 14 mei 1970 werd hij van de Berlijnse gevangenis even overgebracht naar het Zentralinstitut für Soziale Fragen, waar UM hem zou ontmoeten. Samen gingen ze zogenaamd een boek maken over de organisatie van randgroepjongeren. In de leeszaal zou de bevrijding losbarsten; Baader bestelde er een koffie die hij onmiddellijk geserveerd kreeg van heet water en oplospoeder.
Vervolgens dronken de leden bij de opleiding in Jordanië ’s morgens om zes uur zoete thee. Een jaar later schreef UM, met hulp van genoemde stimultantia, in een Concept stadsguerilla over onheuse kameraden die er louter bij wilden horen: ‘Wij hebben met die kletsmajoors, die de anti-imperialistische strijd bij een kopje thee denken te kunnen voeren, niets te maken.’ De RAF gebruikte voor het vermalen van hun in combinatie nogal dodelijke bomchemicaliën koffiemolens. Bij Che Guevara gelezen hebbend dat je nooit moest eten voor een harde actie (als je dan in je buik geschoten werd, kon je het schudden), werd werkgeversorganisatievoorzitter Hanns Martin Schleyer ontvoerd op een basis van koffie met gebak.
UM stierf in de Stammheimgevangenis, door ophanging. De directie, laverend tussen staat, advocaten en listigheden van de krijgstechnisch gepokte gevangenen, had maatregelen doorgevoerd waarvan ongewis bleef of ze waren bedoeld om informatie te verkrijgen of te voorkomen dat die er kwam; zelfs RAF-expert Stefan Aust wist de afluisterkwestie nooit op te helderen, en dus evenmin of de revolutionairen aangewreven paranoia enige grond had. Wel werd Baader intern verplaatst en vroeg hij aan een bewaker zijn koffie uit de oude cel te brengen. Toen werd in een doosje koffiefilters een zwarte Minox-camera met een, nog onbelicht, fotorolletje aangetroffen.
Dan schrijven we ‘de Duitse herfst’. Ter herverkrijging van de vrijheid voor de overgebleven kopstukken fungeerde het project-Schleyer en even later de kaping van een vliegtuig met Duitse vakantiegangers, dat in Palma de Mallorca opgestegen was. Voor zover toegestaan door de autoriteiten landde het op Afrikaanse vliegvelden. Op de luchthaven Dubai vernam hoofdkaper ‘Martyn Mahmud’ dat de stewardess Anna-Maria Staringer jarig was en hij bestelde een feestmenu voor iedereen. Behalve een taart in pastelkleuren met het suikerglazuren opschrift Happy Birthday Anna-Maria werd er champagne en koffie binnengedragen.
Uiteindelijk mislukte het feest, in Mogadishu te Somalië door een bestorming van de GS-9, Duitse elitetroepen. De ochtend na die nacht, waarin zelfmoord of moord maar liefst drie RAF’ers had omgelegd, bestond het ontbijt in Stammheim uit koffie, tarweroggebrood en een ei. Sectie op Baader reveleerde dat het eerste niet nodig was geweest: tussen een veelheid aan medicinale stofjes zat cafeïne.