Ontspamming

Eigenlijk is een woord dat je eigenlijk niet mag gebruiken van Frans Kellendonk – eigenlijk bestaat een dag uit ontspamming. Het gaat dan niet over dimensies die voor mij way beyond zijn, maar over zich aandienende prikkels die in de ter beschikking staande werelden moeten worden omgezet. Daar lijkt het verschil tussen gevraagd of ongevraagd betrekkelijk, omdat in de communicatie zoiets als ‘maatwerk’, zeker bij pretenties het aan te leveren, amper mogelijk is, en waarbij Hollanders en Vlamingen bij het spreken en luisteren onderling een paar pedaalslagen extra moeten geven.
De omzetting van prikkels leidt in gunstige gevallen tot helderheid of tot verbreding van de context, geregeld tot onbegrip, en het vaakst zullen ze worden genegeerd.
Ik dacht hier laatst aan toen een artikel liet zien dat de inhoud van spam meeverandert met de noden van de tijd. Waar die noden precies zitten, durf ik niet te zeggen. Dat zou een vertaling zijn van de tijdgeest, waarvan ik deel uitmaak. Zelfs nadat ik aan de prinsessen na het hoofdgerecht had gevraagd of ze nog wat wilden en het taalkundig genie riep: ‘Hegelschleck’. Waarna de gourmande: ‘Koffie met plasseks’. Amper dialectische navraag leerde dat het laatste ‘yoghurt met cassis’ betrof.
Omdat het noden soms even onbillijk vergaat als voedsel, leek het me een idee om voor elk humeur onbetwistbare spam ook eens te lezen:

Lieve *** banking gebruikers

Wij maken gebruik van een systeem reactivering van alle *** PC banking te wijten aan enkele technische problemen in ons systeem.
Om je account te controleren en opnieuw te activeren, volg dan de link:
Veiligheid Let op: kan niet in beschouwing nemen lead uitschakelen om blijvende beperkingen.

Dank je wel,
Klantenservice.

Wat is hier voor Google Translate (een aannemersbedrijf dat de toren van Babel restaureert) de bron geweest? Toch Engels? Da’s de taal die de Vietnamese dichter Linh Dinh zich eigen moest maken toen hij in het beloofde land kwam wonen. Misschien heeft zijn volgende gedicht daar iets mee te maken, waarvan in een bijrol het repeteergeweer van de witregel knap werk verricht – hopelijk ook voor mijn ontspamming:

Alter alter-egostudies

(lange versie, goed opgespannen, zoals bij paarden en dieven)


Dadelijk vertaal ik je in je.

Ben je onlangs nog vertaald?

Hoe lang geleden werd je vertaald?

Wanneer werd je voor het laatst vertaald?

Hoeveel geleden, tijdsspanne, vanaf dat je voor het laatst vertaald werd door iemand, een persoon, een menselijk wezen, tweevoetig, je andere je?

Haal diep adem. Ben je vertaalbaar?

Studenten zijn het erover eens dat deze vertaling eerlijker, exacter, waarachtiger is dan het origineel.

Bij het vertalen zoekt hij ieder woord na, ook ‘een’ en ‘de’.

Da’s geen spiegel, vriend, da’s een vertaling.

Twee unieke vertalingen, naast elkaar, allebei zonder nut.

Ik vertaal heel veel, ik besef niet eens dat ik aan het vertalen ben. Ben ik aan het vertalen?

Sorry dat ik weer vertaal. Nu jij, nee, ik sta erop.

Ik vertaal alles, Grieks, dolfijnen, presse-papiers, de gemeente Philadelphia.

Het enige dat ik niet weet te vertalen is eekhoorn. Van zinsgeknaag en slang gaat mijn harde schijf kapot.

Poëzie is de clandestiene buit, die wordt binnengehaald door de krachtig flemende kunst van het vertalen. Nu heb ik hem, eindelijk. (Ik vertaalde het gewoon van eekhoorn).

Vertaling is eigenlijk de motor van heel wat poëzie in de wereld.

Zonder vertaling zou poëzie beperkt blijven tot een paar schlagers die je bovenbuurman zingt, op zijn balkon, om drie uur ’s nachts.

We hebben de coördinaten van onze poëzieproductie nodig, om onze zelfvernietigende verslaving aan vertaling te beperken.

Vertaling is, net als jazz, een vorm van wraak.

Vertaling is, net als jazz, een imperialistisch instrument.

Vertaling is, net als jazz, een gelegenheidsgranaatplan.

Ik kan niet verkeerd vertalen, ik zou niet weten hoe dat werkt.

Hij denkt dat het betaamt om het origineel buiten bereik te vertalen.

Puh, mijn vertaling is veel langer en groter dan de jouwe.

Hoewel geen van beide op zichzelf hilariteit verwekken, doen twee identieke gezichten ons schateren, vanwege hun gelijkenis – Pascal