Opa vertelt alweer. Uit
West-Noordbrabant, en later heel Nederland, kende ik ‘eh’ en ‘uh’ en ook ‘ehm’.
Verder was me, veel minder frequent, het ironische, stripfiguurachtige ‘eeuwh’
bekend. Dat zou ik vanaf 2001 in Vlaanderen herontmoeten. Toch nog een
aanknopingspuntje in mijn nieuwe woonland, waar bij twijfel plots de a-klank domineerde.
Tot in de meest expliciete versie ‘Aahm’.
Als een soort
gestrekt amen. Met al mijn schematische kracht besloot ik dat dit een katholiek
residu was: aan het Zuiden weer eens de muziek, aan het Noorden het woord.
Tot zover de
herinnering, die hooguit opflakkerde wanneer ik ‘Oote’ herlas, het klassieke gedicht (1952) van Jan Hanlo dat op twijfelgebied wel wat
opties heeft:
(…)
Eh eh euh
Euh euh etc.
(…)
Eh eh euh euh euh
Oo-eh oo-eh o-eh eh eh eh
(…)
Hiervan heeft Tom
America, die opereert vanuit Centraal-Noordbrabant, in 1990 een geweldige muziekversie gemaakt, uitgevoerd door zijn band MAM. Hij zingt
het ‘eh’ inderdaad anders dan ‘euh’. Het laatste heeft helemaal de klank van neus. Ook zingt America ‘etc.’ helemaal
uit tot ‘et cetera’, dat ritmisch fijne mogelijkheden biedt en dat MAM
extatischer brengt dan ‘(etc.)’ uit elders in Hanlo.
Ik moest aan dit
gepriegel denken, nu het nieuws al dagen in het teken staat van de
wortelkleurige – ja, ik ben kleurenblind maar niet colour blind. Conform de
geplogenheden van zijn biotoop stak hij een heel verhaal af, met woorden waarvan de betekenis zo sterk afweek
van wat mij was geleerd, dat ik al spoedig luisterde naar een Latijnse mis.
Vastberaden naar het eeuwige leven.
Bij deze muziek
dacht ik iets spectaculairs te ontdekken. Elke ‘eh’ of variant daarvan ontbrak.
Omdat de wortelkleurige vooralsnog wordt gerekend tot het menselijk ras, deed
hij iets uitzonderlijks. Ieder kind kan dat bevestigen. Het spelletje Geen ja, geen nee
herinner ik me al als lastig, maar daar schijnt een upleveled next version van
te hebben bestaan, Zeg ’s euh,
dat pas echt extreem moeilijk
bleek.
Maar misschien beheerste
de wortelkleurige het onmogelijke omdat zijn verhaal was uitgeschreven en hij
het dus louter moest nazingen. Dus raadpleegde ik het eerste interview dat
hij vervolgens gaf. En toen deed hij het! Niet vaak, maar toch. Wanneer hij
leek na te denken, zei hij zoiets als ‘Aaaah’. Op geheel eigen wijze, een
kruising tussen een orgasme en gestoken worden door een mug.
Toen katapulteerde (wie A zegt moet ook B
zeggen) de wortelkleurige me terug naar mijn vroegste Vlaamse jaren, aan het
begin van de millenniumwisseling. Hey, ze waren
daar hun tijd ver vooruit!
Ik vrees dat dit
verhaal een verhaal van niets is. Misschien voeg ik er het best een
wetenschappelijk te onderbouwen hypothese aan toe. Omdat ik te traag ben, kijk
ik altijd met ondertitels naar de BBC. Mij bekruipt de indruk dat deze klassieke
omroep ‘eh’ bij Amerikaanse films schrijft als ‘uh’ en bij Engelse films, uit
eigen land dus, als ‘erm’.
Overigens ben ik van mening dat het moreel onhoudbaar is om leraren zonder
smartphone uit te sluiten van een lerarenkaart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten