Verwarring

 

 

 

Nu er na jaren ineens een bundel is opgeborreld, oriënteer ik me op wat er zoal voorafging.

Joost Oomen is vermoedelijk de bekendste dichter van Nederland. Bladerend door Lievegedicht (2023) verwijzen lettertype en -dikte en het ontbreken van kapitalen me naar Lucebert. Vreemd, Oomens poëzie lijkt vederlicht, toegankelijk, grappig, escapistisch en biedt vele opsommingen met varianten.

Net nadat ik heb besloten dat er geen enkel verband is met Lucebert, krijgt mijn brein oren bij de slotstrofe (p.22) van het lange gedicht ‘De aardbeiboom’:

 

ik lag languit als een bolletje

(dit is onmogelijk en heerlijk)

de wind waait over mijn buik vol lucht

en ik zing en verzin cadeautjes

en ik zing

 

Ik beland alsnog bij het historische voorbeeld, het openingsgedicht van de afdeling de getekende naam, beginnend met de verleidelijke regel ‘ik draai een kleine revolutie af’. Dat eindigt zo:

 

ik draag schuimende koppen op mijn hoofd

ik draag schietende schimmen in mijn hoofd

op mijn rug rust een zeemeermin

op mijn rug rust de wind

de wind en de zeemeermin zingen

de schuimende koppen ruisen

de schietende schimmen vallen

 

ik draai een kleine mooie ritselende revolutie af

en ik val en ik ruis en ik zing

 

Wel doemt de kwestie: opereert hier een pretentieuze dichter of een pretentieuze lezer?

 

***

 

Ditmaal haalde ik de nodige muziek uit contreien die me volkomen vreemd zijn. Centraal staan twee mierzoete populariseringen van Chopins Étude Op. 10, No. 3, in E groot, beter bekend als Tristesse. Ze zijn van Tino Rossi (‘L’ombre s’enfuit’) en van Jo Stafford (‘No Other Love’).

Nu het tekstbestand bij de vormgever ligt, word ik onzeker en struin YouTube af. En verglijd in de tijd wanneer ik kom bij een Rossi-uitvoering met typische beelden. Ze hebben me vaker gecharmeerd, en vormen een genre op zich. Platenbezitters die hun kostbaarheden zelf op hun pick-up leggen, en de naald voorzichtig op de elpee laten vallen.

Ditmaal zie ik de bezitter na die handeling zelfs uit beeld lopen. Maar in de zonnige kamer blijft zijn schaduw gedurende het hele nummer zichtbaar.

 

***

 

Van ‘No Other Love’ blijkt ook een uitvoering door The Lettermen te bestaan.

Over dit close-harmonytrio leer ik nu dat het zich distantieerde van een componist uit zijn repertoire. Toen The Doors-zanger Jim Morrison in maart 1969 werd opgepakt wegens onzedelijke toestanden, deden de nobele mannen dezelfde maand mee aan een Rally for Decency (samen met Anita Bryant, Kate Smith en Jackie Gleason).

De harten van dertigduizend tieners moesten daar worden gewonnen voor maar liefst vijf deugden: ‘belief in God and that He loves us; love of our planet and country; love of our family; reverence of one’s sexuality; and equality of all men’.

Het evenement ontlokte een solidariteitsbrief aan Richard Nixon. Deze jeugd van tegenwoordig was tenminste ergens vóór! De rally sterkte de president in zijn geloof dat de jongere generatie ‘our greatest natural resource’ was.

 

***

 

Aan het begin van zijn bundel schrijft Oomen dat het woord ‘garnalenkroketjes’ wegens dyslexie en afasie kan veranderen in ‘garnalenorkestjes’.

Helemaal aan het eind van Lievegedicht staat het woord ‘postelastieken’. Ik staar er seconden naar. Heb ik de Van Dale nodig? Dan blijkt mijn brein de klemtoon te hebben verlegd. Doordat ik minder dan een maand geleden fietste langs de Abdij van Postel?

Beter kan ik me afvragen wanneer ik die elastieken voor het laatst heb gezien. In België nooit. Zijn die dingen echt tot de herinnering veroordeeld? Als kind raapte ik ze altijd op, van de straat, uit goten of op stoepen. De postbode was een held want bracht handgeschreven berichten van verre.

Mocht dat nu al niet meer duidelijk zijn, dan weet ik geen andere oplossing dan het invoegen van een koppelteken.