Volgens de Duitse
politiek filosoof Jan-Werner Müller heeft Wilders ‘nah’ gezegd. Het zou
gebeurd zijn op 19 maart 2014, in Den Haag, voor een volle zaal. De PVV-voorman
deed het na zijn beruchte Meer-of-minder-Marokkanen-vraag, ingeleid met een theorie
over partijdige D’66-rechters, kosmopolieten vermoedelijk, in combinatie met de
vrije meningsuiting die volgens hem bedreigd werd.
Zoals helaas
bekend antwoordde het publiek minder Marokkanen te willen. Waarna Wilders: ‘Nah,
dan gaan we dat regelen’. Het tussenwerpsel staat in Wat is echte democratie? (2021, p. 194),
de vertaling van Democracy Rules (ook
uit 2021), en ik ben verbluft.
Bij zulke raadsels
is Google een uitkomst. Aan het onsmakelijke voorval, dat leidde tot justitie,
is een compleet Wikipedia-lemma gewijd. Het registreert evenzeer ‘nah’ en
verwijst daartoe naar de uitspraak van de Haagse rechtbank in eerste aanleg die dit tussenwerpsel had
vastgelegd.
Nah, dat had ik
nooit gedacht. Wat bedoel ik dan? Oei, de moeder aller kwesties, die ik even
voor me uitschuif.
Wat is er vanuit
Den Haag overgewaaid naar Princeton, waar Jan-Werner Müller doceert, dan wel
naar Berlijn, waar hij soms woont? Ook hier toont Google zich behulpzaam. In Democracy Rules luidt de passage:
Wilders had asked an excited
crowd, “Do you want fewer Moroccans?” and responded to shouts of “Fewer, fewer”
with “We’re going to take care of that”.
Geen tussenwerpsel te bespeuren! Anderzijds geloof ik dat de
politiek filosoof ruis op de lijn had, want bij zijn weergave ontbreekt iets. Wilders
liet zijn aanhang immers de keuze. Tussen, omgezet in het Engels, fewer of more Marokkanen.
Yeah, right.
Het moet vertaler Hans E. van Riemsdijk zijn geweest die ‘nah’ toevoegde aan Müllers
betoog. Hij citeerde daarmee dus uit een officiële bron. Maar sprak Wilders het tussenwerpsel daadwerkelijk uit?
Na beluistering van het gewraakte fragment kan ik dat niet met zekerheid bevestigen. Ik hoor
een versnellend applaus waarna de leider ‘nah’ of ‘nou’ zegt, of misschien
zelfs ‘ja’, en dan drie seconden pauzeert, als om aandacht terug te richten. Waarna,
in een bijna-stilte: ‘Dan gaan we dat regelen.’
Er zijn ook
officiële mediasites die
‘nou’ hebben geregistreerd; dit geeft zelfs iets meer treffers. Mijn ‘ja’-optie
wordt door Google smadelijk verworpen.
Nu dan. Wat betekent ‘nah’? Zelf word ik niet omgeven door mensen die dit zeggen, maar het is me sporadisch ter ore gekomen. Volgens mij is ‘nah’ een soort empathische ontkenning. ‘Nee toch?’ Waarmee sprekers feitelijk hun eigen oordeel tot het jouwe maken.
Wilders had de
aanwezigen het antwoord in de mond gelegd. De meer-of-minder-vraag was binnen
een minuut de derde die de PVV ‘helder moe[s]t definiëren’ en werd toegepast op
de Europese Unie en de Partij van de Arbeid. Bij die twee had het publiek, zekerheidshalve
tevoren geïnstrueerd, reeds ‘minder’ gescandeerd. Bij de
Marokkanen-vraag reageerde Wilders daarop tegenstrijdig. Zijn ‘nah’ verraadt het
oneens te zijn, zijn belofte voorspelt een beleidsdaad Marokkanen uit Nederland
te verwijderen. Maar de PVV heeft nooit regeringsverantwoordelijkheid genomen.
Is dit enigszins
gecodeerde ‘Nah’ een recente spreektaalinnovatie, zoals me een tijd geleden terug
bij ‘Hey’ was opgevallen? Geen idee. Ik kende dat leenwoord toen
in een ander gebruik, terwijl me uit het Nederlands helemaal geen ‘nah’
bijstaat. Kan aan mij liggen, uiteraard, maar Van Dale bevat geen ‘nah’, ook niet in het Engels trouwens.
Wel Nah., de
afkorting van het Bijbelboek Nahum.
En sinds 2014 NAH, een niet-aangeboren hersenletsel.
Ook is er sinds
2019, naast het voorzetsel, bijwoord en bijvoeglijk naamwoord na, het tussenwerpsel na als ‘klank ter nabootsing van een
gezongen lettergreep die geen woord of woorddeel is’. Daar komt de voorbeeldzin
uit een kerstliedje: na, na,
na, na, na, na, kindeke teer / ei, zwijg toch stil, sus, sus, en krijt niet
meer.
Liedjes! De encyclopedist in mij ontwaakt. Voor mijn al bedaagde
generatie flakkert één nummer op: ‘Mah Na Mah Na’. We leerden het in de jaren
zeventig kennen door The Muppet Show,
maar het stamt uit de
jaren zestig en werd geschreven door Piero Umiliano. Toen kwam het meteen
in Sesame Street. Mij bereikte er
verder een jazzversie
van, door (generatiegenoot) Wynton Marsalis.
In verband met Wilders en andere nahisten is dit liedje een
doodlopend spoor, want bevat geen tekst. Wel herinner ik me van mijn Jacobse-en-Van-Es-verslaving,
op de tijdbalk iets na de Muppets,
dat ‘nah’ als echt Haags klinkt, zeker met een accent circonflexe erop. Maar
dan betekent het gewoon ‘nou’, zonder bijbedoeling. Wa ken mêh dat nâh a me hol klonterûh?
Bovendien zal Wilders er alles aan gelegen zijn om geen
Haags te spreken. Het is dan wel de taal van het volk dat zijn vrije mening zou
vertegenwoordigen, maar alleen al de vele nationaliteiten in de
Schilderswijk is hij liever kwijt dan rijk. Den Haag vormt bovenal
onvermijdelijk het epicentrum van de politiek, en dus van ‘de elite’ die hij
zegt te bestrijden.
Zo ben ik terug bij Jan-Werner Müller, omdat zijn boek, de
vertaling, een vakterm openbaarde die ter plekke werd geduid: ‘demofobie’, angst voor gewone mensen (het origineel verklaart demophobia
als ‘fear of ordinary people’). Ook daar vind ik weinig over terug; Van Dale definieert sinds 2012 een tikkie
anders met ‘ziekelijke vrees voor mensenmassa’s’ en ‘angst voor democratie’.
Zou Wilders het onder de leden hebben?
Wel is het achtervoegsel -fobie tegenwoordig aan de explosieve kant omdat
het steevast de diagnose bij anderen stelt. Wat een verademing om in Mohamed Ouaamari’s boek Groetjes
uit Vlaanderen een gelijkluidende term te lezen die zichzelf ontmantelt.
Hij oppert ‘kosmofobie’, die Antwerpse Marokkanen voelden tegenover te
vriendelijke wereldburgers op een bakfiets in wie racisme te duchten was. Een
trauma na decennia Vlaams Belang, bekent Ouaamari. En hij ziet, met evenveel
schematisme, de politiek heden worden verdeeld tussen die stadsgroenen en verkavelingsvlamingen. Nah.
Wel kan ik al die fobieën rijmen met een van de centrale punten in Müllers betoog: dat mensen zich niet langer verbonden voelen door gedeelde overtuigingen, sympathieën of idealen, maar door een gemeenschappelijke afkeer. Vijandbeelden regeren, boing boing.
Naschrift
Uit commentaar bij doorplaatsing van dit stuk op Neerlandistiek.nl bleek, dat Wilders mogelijk een relaps had beleefd in het Venloos van zijn jeugd. Verder drong tot me door dat Müller zijn boek oorspronkelijk echt in het Engels schreef, waarna het bijvoorbeeld in Duitse vertaling verscheen bij de prestigieuze uitgeverij Suhrkamp, onder de titel Freiheit, Gleichheit, Ungewissheit. Wie schafft man Demokratie? Tot slot komt Wilders’ uitlokking voor in Ik ga leven van Lale Gül, als ze een beviltstifte reclameposter van een dame met hoofddoek beschrijft: ‘Er is een mannelijk geslachtsdeel naast haar hoofd getekend. KAMELENNEUKER stond erbij geschreven. En: MINDER, MINDER, MINDER!’ (p. 286)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten