Sociale remediëring

 

 

Kunnen hoofdletters en uitroeptekens worden beschouwd als grafische statements met de kracht van een solo en ritmisch accenten? Het getwitter van Donald Trump zal ook na zijn verlies bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen voer voor discussie zijn. Naar mijn idee – maar ik ben geen kenner of ervaringsdeskundige – is hij voorbij de woorden aan het raken en wordt zijn kinderachtige verontwaardiging I WON THE ELECTIONS gestaag muziek.

Dat idee heeft in mij kunnen garen door de lectuur van Vuur en woede, het snackboek van Michael Wolff waarvan mij bijna niets is bijgebleven. Behalve dat Trump wordt opgevoerd als een radicale anti-intellectueel. ‘Genie’ is in zijn superlatievenrijke idioom een scheldwoord, net als ‘professor’. Trump liet zich er ook op voorstaan nooit een cursus te hebben gevolgd, een studieboek gekocht, een aantekening gemaakt.

In het verlengde daarvan presenteert Wolff hem als een niet-aflatende, incoherente improvisator. Dus valt het te begrijpen wanneer Trump vanuit een muziekbril wordt gekarakteriseerd: ‘Hij was jazz, alle anderen waren serieuze folk’. Maar toch, slik het maar als onbemiddelde liefhebber van het genre. Met meer begrip citeerde ik hier ooit Trumps antipode, de betreurde David Graeber, die tijdens Occupy jazz, beweeglijk als geen andere muziek, hét middel tegen de gevestigde orde achtte.

Trump is een guerrillastrijder, die van alle luxe is voorzien en als belangrijkste wapen een batterij advocaten heeft. In het essay ‘The White Negro’ (1957) duidde Norman Mailer het verschijnsel dat blanken hip, door jazz geïnspireerd taalgebruik van zwarte idolen imiteerden. Daar zat een net van projecties omheen gespannen, vermoedelijk net als toen, jaren later, in Frankrijk de zogeheten verlan, rederijkersachtige taal van de banlieus, ook door sommige gegoede blanken gesproken werd.

Maar wie projecteert precies wat? Na de winst van Joe Biden is al allerwegen gewaarschuwd voor het voortbestaan van sentimenten bij de ‘basket of deplorables’. Daarmee komt Trumps vorige tegenstander in het vizier, wier taal bij een LGBT for Hillary Gala allerminst jazzy oogde. Maar de context van het citaat wijst een andere richting uit dan het SO INSULTING gebrek aan empathie dat uitgerekend Trump haar aanwreef.

Jazz laat het moment bepalen en heeft plaats ingeruimd voor de herhaling. Betekent dit dat Trump per definitie een opportunist is met een plastic smaak? Wolff onthulde dat de reden waarom Trump graag naar McDonald’s gaat alvast niet heel erg voornaam was: het eten is daar tevoren in het groot bereid, dus kan hij als uitverkorene niet vergiftigd worden. NO WAY! STOP COOKING! ASPIRING TOWARDS TRANSITION!