Interkickende

  

Is er in coronatijden wel voldoende aandacht voor spam? Mijn hobby is aanwijzen waar een tekst bekent niet-menselijk te zijn:

Uit ons systeem is gebleken dat de klantgegevens gekoppeld aan dit e-mailadres zich helaas niet voldoen aan de algemene voorwaarden. (…) Na deze datum vind automatisch een verzoek plaats die ook automatisch zal worden geïncasseerd wat €21,95 bedraagt.

Is de laatste zin, bijvoorbeeld door WhatsApp-routine, inmiddels ingewikkeld om te corrigeren? Ik vermoed dat mijn kwalificatie ‘niet-menselijk’ inadequaat is. Ook taal die algoritmisch werd geprogrammeerd voor ontvangers, zal zoiets als een zender hebben.

Tot nog toe valt me de spamoogst tegen. Het gaat onveranderlijk over hypotheekoffertes, terwijl we bevoorrecht ons huis blijven afbetalen. Ook bind ik me als een Odysseus aan onze rekstok tegen nette gulle wanhoop van wereldburgers – stervende met een aan schurken toevallende erfenis – die me in gebroken Engels aanbiedingen doen die ik niet zou mogen afslaan.

Zelfs verscheur ik in het diepste geheim, met een in duizend stukjes te lokaliseren hart, foto’s van spontane meisjes die me beter willen leren kennen en die houden van ‘uit eten gaan en bij mooi weer een terrasje doen’.

De coronaspam die me echt trof, viel op de allereerste dag van de lockdown binnen en had de titel Het is belangrijk om na te denken over uw eigen uitvaartwensen. Er was een stemmig brandende kaars bij afgebeeld die de achtergrond wazig maakte. Daaronder een betoog ten gunste van een begrafenisverzekering. De zogeheten disclaimer spelde er eerlijk de nadelen van uit. Mijn overlijden was ‘niet gedekt in geval van:

-Deelname aan gewelddaad, terreur of oorlog met uitzondering van professionele omstandigheden

-Zelfmoord binnen het 1^e verzekerde jaar

-Het plegen van misdrijf of misdaad’

In coronatijden is het schimmig wie er een misdrijf begaat door contact met anderen doelbewust te mijden – gesteund door noodwetten. Ik heb nooit het talent gehad om naar de toekomst te kijken maar nu al wil ik, kinderen indachtig, niet weten hoe op draconische maatregelen zal worden teruggekeken.

Gelukkig is er altijd iets wat me terug in de fictie kan trekken. In de film Nebraska onderneemt een verwarde oude man een hele tocht naar een kantoortje waar hij een miljoen dollar meent te krijgen. Wegens een standaardbrief met die belofte, die bewaarheid wordt als het vermelde persoonlijke nummer het winnende zou zijn.

Nebraska was zo prachtig omdat een zoon van die man hielp de tocht te voltooien. Naar de desillusie dus, die voor de duur van de reis een geweldig mooie illusie was. Ook geeft de zoon aan zijn vader na afloop de twee relatief goedkope dingen die deze met het miljoen ogenblikkelijk had willen kopen.

Geweldig aan de coronacrisis dunkt me nieuwe deskundigheid. Zo getuigden al diverse autoriteiten van de Universiteit van Breda – toen ik daar opgroeide heette die de School voor Toerisme.

Hoe vergaat het de champagne-industrie? Iedereen rept voortdurend van ‘bubbels’ en bedoelt daar steeds iets anders mee dan de feestdrank onder beter gesitueerden. Sinds wanneer is dat woord zo prominent in non-alcoholische zin? Het begon op te duiken rond de verkiezing van Trump, die een coladrinker lijkt. Toen duidde het op grote groepen mensen, terwijl ‘bubbels’ nu gezinseenheidjes moeten vertegenwoordigen. Waar de eerste groep zwakte vertoonde in kennisbreedte, ontplooit het gezin een onvermoed taaie kern. Daar drink ik op!

Ik kan me vergissen, maar volgens mij gebruiken sinds de corona-uitbraak communicatiekundigen in hun tekstwerk steeds meer bold. Als hulp aan laaggeletterden?

In een intranetbericht stond boven een instructie van 320 woorden de code TL;DR: ‘too long, didn’t read’. Er was een link bij naar een zogeheten infographic.

Wat een titanenwerk verrichten lagere scholen! Behalve kinderen opvangen wier ouders essentiële beroepen uitoefenen, moeten ze hectoliters voorschriften van het ministerie slikken. En dan dragen ze nog de verantwoordelijkheid voor de kinderen.

Op school bij de gourmande was bij de nakende heropening een protocol uitgeschreven voor het hele gezin. Men had de tegenwoordigheid van geest om die instructies ook te tonen, in een YouTube-filmpje dat extra arbeid en geduld verried. Ik was de achttiende die het zag en ontwaarde bij de likes 1 duimpje. Dat richtte zich naar beneden.

Wordt de coronacrisis aanleiding om de duim van het scherm te bannen? Er valt belangwekkenders te doen met die vinger, bijgenaamd de meestervinger van de hand. Dat weet ik niet van mijn oude baantje aan de Universiteit van Harderwijk, maar uit een mini-essay van Montaigne, met geschiedenissen over de duim die trouwens andere toepassingen voor likepersonages denkbaar maken.

De film The Aviator begint en eindigt met een oerscène tussen moeder en zoon, waarin de eerste het woord ‘quarantaine’ uitspreekt.

Het kind heet Howard Hughes. Deze ontwikkelt smetvrees, hallucineert over vuil, draagt permanent zwarte zeep bij zich (de kleur die vuil onzichtbaar maakt?), drinkt louter water en melk (de kleur die rein oogt?).

Vanzelfsprekend: verlamd door alle bedreigingen vervuilt hij. Tot een vriendin hem bezoekt en de corona-associatie ontembaar wordt: door de kamer lopen vele linten waartussen men volgens hem veilig kan lopen. Zij slaagt er toch in hem zichzelf te laten scheren.

Wanneer Howard gespannen is, begint hij frases te herhalen, alsof hij kortsluiting heeft. Maar zijn laatste repeat gaat niet over quarantaine maar over de toekomst.

Nog even over spam. Ik zou het missen wanneer ik dagelijks niet van de firma Academia.edu het bericht kreeg dat Marc Kregting één duizendste seconde geleden een mention had gehad, uiteraard van een ‘well-known author on Academia’. Men mag een gegeven thymos nooit in de bek kijken.

Wel is door de coronacrisis bezorgdheid gerezen over de autonomie van de mens. Niet alleen door de maatregelen, maar vooral door de rationele beloften van trackingsapps. Zelf ben ik daar Siberisch onder, omdat ik nu eenmaal graag een misdrijf tegen de menselijkheid pleeg door geen smartphone te willen.

Toch wordt mijn angst voor een surveillancestaat aangewakkerd. In de map ongewenste mail vind ik steeds vaker liefdesverklaringen van een persoon die Kilootjes Eraf heet.