Een proeve van onverschilligheid

Mijn archiefblog is uitgebreid met de voorlopig definitieve versie van mijn bespreking van De wereld in jezelf. De Nederlandse en Vlaamse literatuur van de 21ste eeuw in 60 essays. Over deze prestigieuze bloemlezing door Nina Polak en Joost de Vries berichtte ik twee weken geleden op Neerlandistiek.nl. Ik heb nog wat onvolkomenheidjes uit dat betoog proberen weg te werken.

Commentaar blijft welkom onder aan deze posting.

Meteen alsnog reageren op het comment dat op Neerlandistiek kwam. Mijn intro over de onbeschikbaarheid van Patricia de Martelaeres werk werd weerlegd met een verwijzing naar Boekwinkeltjes.nl, waar er nog veel tweedehands te koop blijkt te staan. Zo’n reactie blust me.

Ik kan hooguit verantwoorden te zijn afgegaan op recente mededelingen van een tijdschriftredactie en van boekhandelaren over het gemis van De Martelaere-titels. Daarbij had ik een acht jaar oude cultuurindustriële sessie in het achterhoofd waarin die klacht al werd gedaan, en vijf jaar geleden een heuse petitie voor herdruk van De Martelaeres werk, die onlangs herhaald werd, en niet op één plaats.

(Wel vind ik altijd fijn om met nuchtere getallen te worden geconfronteerd. Zo meldde deze maand de Nieuwsbrief van de Schrijverscentrale dat er maar liefst 744 auteurs zijn aangesloten. Onder hen zijn er trouwens 377 vrouw, 365 man en 2 genderneutraal.)

Maar het comment pakte vooral goed omdat ik de bloemlezers had verweten geen deugdelijk onderzoek te hebben gedaan. Als mijn intro al niet klopt, dan zal de rest helemaal niet veel soeps zijn! De pot leek de ketel weer eens te verwijten.

Tragikomisch werd mijn eerste versie zelfs, omdat ze bij Polak en De Vries bijziendheid vaststelde. Ze zagen volgens mij uitsluitend hun eigen provincie. Maar De Vries bleek net promotie te hebben gekregen tot adjunct-directeur bij een weekblad dat juist verder kijkt dan zijn neus lang is.

Toch blijf ik De wereld in jezelf, ondanks soms fraaie fragmenten, een proeve van onverschilligheid vinden. Hoe recenter de keuzes, hoe vaker ik meen te stuiten op een gevaarlijk soort nieuwe routine.

Altijd reëel echter blijft de mogelijkheid dat ik, bijna vijfentwintig jaar boeken publicerend, niet meer begrijp wat jongeren drijft. Dat zou beschamend zijn (voor een vader).