Onlangs belandde ik per ongeluk in een Albert Heijn. De
vestiging was ook nog gelegen aan een handige uitvalsweg in Antwerpen. Met mijn
drie bakjes hummus vond ik me terug in een ellenlange rij terwijl andere kassa’s
geen alternatieven boden. Wel was er haast geen klant te vinden bij één kassa. Vele
wachtenden banjerden eropaf – en keerden weer in hun oude rij, tierend op die
stomme Hollanders.
Wie niet waagt die niet wint, naar verluidt. Dus uiteindelijk
waagde ik het ook maar eens te polsen bij de bijna lege kassa. En stond binnen
een halve minuut buiten, bij mijn vouwfiets. Aan de kassa bleek louter contant te
kunnen worden betaald. Nog best een handeling, een beetje futuristisch.
Half wakker begon ik in De Zondag een interviewtje te lezen met Marine Le Pen. Toen ze verklaarde
‘gewoon naar de feiten te kijken’, schoot ik uit mijn krammen. Is er heden nog
een politicus die iets anders zegt te doen?
Wel stonden op dezelfde pagina nog twee rechtsextremen
hun welvoeglijkheden uit te pakken – naast een soort kalender met data van
aanslagen. Pas daarna ontdekte ik in de hoek van de krantenbladzijde dat het
inderdaad een advertorial was.
De betreffende Beweging
voor een Europa van Naties en Vrijheid was me onbekend, maar haar logo van
een breed wiekende vogel meende ik vaker te hebben gezien. In de allerkleinste
letters stond erbij dat de Beweging ‘gedeeltelijk gefinancierd [wordt] door het
Europees Parlement’, wat voor de partij van het
logo normaliter volstaat voor speekseluitstoot over linkse subsidies.
Het was ook de Beweging zelf die ‘de uitsluitende
verantwoordelijkheid’ voor de pagina onthulde te dragen. Letterlijk omgezet uit
het Frans of Engels (exclusive), dit
onbestaande taaltje dat ’s lands zeden en gebruiken geen eer bewijst. Maar dat het
verantwoordelijkheid neemt voor uitsluiting is in verkiezingstijd opvallend eerlijk.
Nu er nog altijd plenty chauffeurs tijdens de rit blijken
te mailen en sms-en, vind ik dat de tegenmaatregel van de waarschuwings-app een
uitvinding is die weliswaar knap bedacht lijkt maar te zeer meedenkt in dit
frame. Het doel van verkeersveiligheid zou pas gediend zijn met een app, wanneer
die de dienstdoende smartphone definitief onbruikbaar kan maken. Of verandert
in een slagroomtaart.
Nog adequater zou ik het achten wanneer er consequenties worden
getrokken uit de hoogste
juridische legitimatie van het verbod op hoofddoeken in privéondernemingen.
Laat die onverbeterlijke chauffeurs ongebruikte hoofddoeken omknopen en er op
oorhoogte – zoals het innovatieve straatbeeld al wil bij vrouwen – hun gsm
tussen klemmen. Gegarandeerd handsfree!
Naschriftje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten