Family affairs

De oma van Ayaan Hirsi Ali kon door de geur van pasgevallen regen in de woestijn een route vinden. En zelf leerde de auteur noodgedwongen haar tanden te poetsen met een acaciatakje. Dit staat in Mijn vrijheid.

In een van de interviews na het winnen van de Librisprijs zei Yves Petry dat hij schrijft om zich voort te planten in de hersenen van anderen. Die ambitie relativeert zijn vaderschap: ‘Het is niet de zin van mijn leven, in elk geval. Dat is alleen het schrijverschap. Het vaderschap heeft me vooral een levenslange kwetsbaarheid gegeven. Ik ben kwetsbaar in een lichaam dat niet het mijne is. Maar ik vind het ouderschap niet nodig om een volwaardig mens te zijn. Al denk ik nu wel beter te begrijpen waar het in zoveel mensenlevens om draait. De kinderen als ultieme zingever. Alles wordt eraan opgeofferd.’

Naar verluidt was een moeder wegens de misselijkheid van haar kind een halte eerder uit de bus gestapt. Lopend in de frisse lucht, passeerde ze een café waar een schietpartij aan de gang was. Een afgedwaalde kogel verwondde haar.

Vergeet niet bij autopech goed zichtbaar op de vluchtstrook uw oedipale driehoek te zetten. W.g. uw vaderlijke vriend de wegenwacht.

In 1919 meldde de hyperintelligente Franz Kafka aan zijn vader: ‘Men kan (...) zeggen dat ik weinig heb gewerkt en niets heb verworven; dat er iets in de vele jaren met een middelmatig geheugen, met een niet buitengewoon slecht verstand is blijven hangen, is toch niet zo vreemd, maar in ieder geval is het totale resultaat aan kennis en vooral aan de fundering van de kennis uiterst droevig vergeleken met de totale som van tijd en geld in de loop van een uiterlijk zorgeloos, rustig leven, in het bijzonder ook vergeleken met bijna alle mensen die ik ken.’

Eén voorop, één achterop zie ik wachtend voor het stoplicht een man in keurig pak diagonaal door het drukke verkeer heen rennen, een huilend kind in zijn armen.

Aan het treurige bericht dat zanger-dominee Solomon Burke op Schiphol was gestorven, zat een olijk kantje: ‘Hij laat twintig kinderen en 91 kleinkinderen achter’. Nee, dan Fela Kuti, die trouwde in één plechtigheid met 27 vrouwen.

Zoveel jaren nadien frappeert me in de film Christiane F.: Wir Kinder vom Bahnhof Zoo de afwezigheid van ouders. Natuurlijk, het waren tijden dat iedereen leek te gaan scheiden, maar hier wordt de verhuisde vader van het in de drugs verzeilende meisje niet eens getoond. Ook de buitenwereld is afwezig, misschien conform de blikvernauwing bij junks; de film speelt in de roerigste jaren van de naoorlogse Duitse geschiedenis en refereert daar louter aan met boven een bed een kopietje van het opsporingsbevel voor Ulrike Meinhof. Wel is er zoiets als een leidend beginsel: David Bowies grandioos depressieve muziek uit zijn Berlijnse tijd. Groot is Christianes verontwaardiging wanneer een dealer haar weinig biedt voor een van haar exemplaren van Changesonebowie, terwijl dat nog verzegeld is (cadeau van de nieuwe vriend van haar moeder)!

Met toestemming van de artiest gaf Starbucks een speciale cd uit met covers van Sly & The Family Stone, voordat Sony deze, aangevuld, op de markt bracht als Different Strokes.

Weet Žižek: ‘Het christelijke motto “alle mensen zijn broeders” betekent ook “zij die niet mijn broeders zijn, zijn geen mensen”.’ Von Beethoven die aan deze materie zijn negende symfonie, waarop de maximale duur van een cd werd afgestemd, met een dusdanig pregnante doofheid wijdde dat de Europese Unie de centrale tekst ‘An die Freude’ tot volkslied koos, gaf bezoekers toch maar zestig koffiebonen per kop.

Lieve hart, nu is het zo’n beetje af en moet ik het loslaten? Niet dat ik het legenestsyndroom vrees, maar ik heb toch nog één studie besteld, voor de zekerheid.

Onderschat koffie niet als doopmiddel. Met name boterhammen met chocopasta worden zo extra begerenswaardig. Wie denkt dat dit een variant is op koekjes bij de thee, willen wij wijzen op de usance in de koffie ook boterhammen te dopen die om beboterde speculaas heen zijn gevouwen. Els Scheppers uit Hingene vond deze combinatie van het de delen overstijgende geheel zo lekker, dat ze voor het oog van de Vlaamse televisiekijker in het programma De bedenkers aan het uitvinden sloeg. Kennelijk wilde ze iets simpelers en inclusievers, en waarvan geen koffievlekken kunnen komen. Dit werd de speculoospasta die inmiddels door het notoire koekjesmerk Lotus wordt geproduceerd en die een verschuiving teweeg heeft gebracht in het segment van de chocopasta. In Scheppers’ basisrecept zat koffie, maar geen speculaaskruiden als kaneel, kruidnagel, kardemom en nootmuskaat. Taalpuristen komen er dus er eveneens mee aan hun trekken. En onze jongste? Met haar ene tand oefent ze voor gourmande door te sabbelen op korstloos brood, bij voorkeur tussen het eten van de borst door. Bismillah?