Als Nederlander te Vlaanderen hoor ik al jaren verwardheid benoemen als ‘het Noorden kwijt zijn’. Dus niet meer weten waar de vijand te vinden is? En indien iemand een moreel verwerpelijk ding doet of zegt, heet het hier dat het ‘erover is’. Waarover, de landsgrens? En zo ja, welke?
Die
vertaling van Bourdieu is toch maar mooi tot stand gekomen dankzij het Franse
ministerie van Cultuur.
Ik hak je
in emoties.
Herinner
ik het me nu goed dat in Nederland verschil in porto werd gemaakt voor post in
open dan wel gesloten enveloppen?
Het moet
inderdaad wel apart zijn om zoals Dubravka Ugrešić,
de Joegoslavische die tot Kroatische werd gebombardeerd, in Amsterdam een
restaurant Lissabon te ontdekken dat Turkse specialiteiten serveert.
Haastig lezend door een slechte roman word ik verrast door mijn
achternaam. O nee, het is het woord ‘kregelig’.
Dit was tenminste een politicus die de problemen durfde te
benoemen bij hun voornaam.
Misschien
is een wurgslang eigenlijk een knuffelbeer, wiens goede bedoelingen niet naar
waarde worden geschat.
Ofschoon
het overgeorganiseerde Nederland me vaak de keel heeft uitgehangen, ontroert
het me te lezen dat het in 1972 als eerste natie nutsvoorzieningen gegeven
heeft aan krakers. Dit dan wel om organisatorische redenen: elektriciteitsroof en
brandgevaar.
De
ervaring leert dat er iets faliekant is misgegaan wanneer een Vlaming beweert
dat hij of zij ‘ook maar mijn best heb gedaan’. Maar dat concludeer ik
inmiddels vanuit een luie stoel.
Zij was zo
verdiept in het boek dat de steam of consciousness uit haar oren kwam.
De
spellingscontrole geeft een waarschuwend rood kringeltje onder
‘maternalistisch’. Gegeven optie: ‘paternalistisch’. Wie programmeert dat ding?
Lang
verstond ik ‘schijnbeweging’ als ‘schuimbeweging’. Misschien omdat Adèle
Bloemendaal in die tijd een reclame had voor het chocolademerk Bros, waarin ze
in bad met haar moeder belde. ‘Nee, daar zie je niks van’, riep ze vanuit een
ondoorzichtige laag water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten