Oude ambachten

Ooit vroeg Francis Ponge – op wat voor moment is misschien juist de kwestie: ‘En wat is denken anders dan je gedachten zoeken?’ De persoon die ik ben begrijpt dat niet en bewaart zo’n citaat dan, met de vage intentie er een ingang toe te vinden.
Afgelopen maandag zag ik die, in de kop van het bericht ‘Belg presenteert Zomergasten’. En daar begon mijn brein nog meer te zoeken. Dat gebeurde in een sessiesfeer en dit was het resultaat:

Pinpas berooft twee voorbijgangers
Tapir bereidt lasagne
Van der Borgt alsnog in EK-selectie
Barbertje had helemaal geen lusje
Satan heeft nieuwe hobby
Zon dreigt met vertrek naar Bahama’s
Olifant valt in eigen neusgat
IQ onbeheerd achtergelaten op A12

Ik doel met deze voorbeelden natuurlijk op de legendarische andere blik, die in mijn vak als vanzelfsprekend aan goede poëzie verbonden wordt. Maar wat betekent zoiets? Ik meen dat niet zozeer de verwoording als wel de opgeroepen wereld voor een doorbraak zorgt. Ponge’s ‘gedachten zoeken’ kan neerkomen op het verscheuren van een vlies dat vertrouwde data bijeen bleek te houden.
Als je het tenminste goed doet (met middelen als ‘durven loslaten’, die in verband worden gebracht met het zogenaamd tegenovergestelde, voelen).
Door echt te denken zou men telkens onderhevig raken aan wat heet een paradigmawisseling. Het persoonlijke frame, nog zo’n term, moet lichtelijk rigoureus worden bijgewerkt. Telkens het slot van The Truman Show. Een wereld die bij echt denken steeds werkelijker wordt of juist onwerkelijker?
Mijn tekstje tot nu toe overgelezen. Een stapel vergelijkingen! En dat terwijl er alledaags kan worden ervaren, niet eens geïllustreerd, wat ik beoog. Het taalkundig genie heeft sinds een paar weken de indruk dat er niet op de hele aarde Nederlands wordt gesproken. Bij nogal wat woorden vraagt ze nu hoe ze in het Engels luiden en, een examenopgave voor een Hollander, in het Frans.
Ook kon ze al heel aardig tellen, zonder dat mij precies duidelijk was tot hoeveel. Tot ergens midden in de dertig, bleek. Wat er is gebeurd dat ze vermoedde dat er meer is, weet ik niet. Maar op schoot heeft ze doorgeteld. Ik moest alleen telkens de naam van het nieuwe tiental noemen, en dan ging ze verder. En zo bereikten we honderd. Ze was stomverbaasd, denk ik.