De lijstjes

Wallace Stevens wist: ‘These are not things transformed. / Yet we are shaken by them as if they were. / We reason about them with a later reason.’ Wie ben ik om daar wat aan toe te voegen? En waarom ook eigenlijk?
In deze tijd van het jaar maakt menigeen balansen op en bevoorrechten doen daar kond van in meer of minder prestigieus geachte organen, tevens zeggend waar het naar toe moet met het universum, in de nakende eeuwen. Aan die Chrome Plated Megaphone of Destiny zou ik, nu me een weblog ter beschikking staat, dat overigens, zoals wel meer quasi-gaapverwekkends in de virtualiteit, achterhaald is, mee kunnen doen. Bijvoorbeeld met het opstellen van lijsten waaruit zou moeten blijken wat er absoluut geen consumptie behoeft of, met een puberaal-strikte en dienovereenkomstig bijna even legitieme inversie, juist wel, maar waardoorheen ook kennerschap zou schemeren. Alleen waan ik me niet competent, laat staan belangrijk. Mij ontbreekt, ondanks een zwak voor de grote greep en een nog niet met de zwaarste penicilline der deconstructie te doden pastoraliteitsbacil, het gen voor waarlijk gewijde stemmingslyriek.
Hoewel ik niks moet hebben van twitterismen die weten ‘wat de mensen werkelijk denken’ en daarbij haast per definitie zo elitair zijn als de neten, prefereer ik de net iets tastbaarder wereld – zelfs indien dat leidt tot kitsch waar de goede bedoelingen van af druipen. Ze herbergen in hun openhartigheid immers ook een wens tot verandering:

It was Christmas time,
the balloons needed blowing,
and so in the evening
we sat together to blow
balloons and tell jokes -
the cool air off the hills
made me think of coffee,
so I said “Yes, coffee
would be nice,” and smiled
as his thin fingers pulled
the balloons from the plastic bags;
so I went for coffee
and it takes a few minutes
to make the coffee
though I did not know
if he wanted cows milk
or condensed milk,
and when I came out
to ask him, he was gone,
just like that, in the time
it took me to think,
cows milk or condensed;
the balloons sat lightly
in his still lap.

Wat bij deze koffie te serveren? In de toeschrijvingen van het meest memorabele, ongelooflijk urgent, wil ik één dingetje toch vermeld. Wel blijkt het na enig surfen allerminst te stammen uit 2010, maar in dat jaar des Heren heb ik het pas ontdekt. Hoe ook, na een lijn erover te hebben uitgezet in een boek, plus politieke mythes gevist vanuit één tekst, moet ik toegeven: heel soms kan de kunst van het weglaten verbluffen (en vreemd genoeg associeer ik het wonderlijke object minder met koffie dan met thee, want met griep).
Welnu, zowel op de Belgische als de Nederlandse markt zijn beschuiten met inkeping, zodat je ze niet langer, dieper in een rol gekomen, langs de kruimelaura huldigen moet dan wel voor ongeschondenheid de verpakking te ver open te ritsen zodat ze oudbakken raken – maar ze met de punt van de wijsvinger op je bord kunt wippen.
Soms tolt de wereld. Soms ook kantelt er een indruk. Maar uitvinders, octrooihouders, patentzoekers, verongelijkten, dierbaren, geinponems, leptosomen, ulanen, stuurmannen aan wal, asfaltisten, mucofagen, bruin- en zwartwerkers, douaneklerken, marechaussees, gelijkvloerders, evenwichtigen en schuinsmarcheerders, rayonrechters, tal van advocaten van publicitaire zwaargewichten, geelzuchtigen, diksappers, wonderdokters en yomandae, spatadellijken, kredietbeoordelaars, pepermunters, tramps and hobo’s, virtuozen op instrumenten naar keuze, schoolmeesters en restanten medegebruikers die ik onverhoopt vergeten ben: blijf niet op uw honger zitten. Kom eruit en deel sans gêne in deze faciliteit.