donderdag 20 februari 2020

Deleted scenes





Die gruwelijke uitdrukking kill your darlings, alsof Mozes weer met zijn wetstafels aangestiefeld komt. Wat is het toch dat leidt tot het besluit iets uit een oorspronkelijke opzet te verwijderen?
Ik spreek uiteraard voor mezelf: geen idee. Graag laat ik me leiden door schrapadviezen van een derde en altijd komt er weer een moment waarop ik even beslist meen dat iets moet blijven.
Dan is er een definitieve versie, die in drukproeven nog wat tikjes op de kin krijgt en dan ja dan is een tijdschriftpublicatie of een boek en de trots en opwinding wanneer dat product in de bus valt, en de angst bij het uitpakken dat ik iets over het hoofd heb gezien, waarna een vluchtige, afgewende blik en een zwier met dat product, in de kast.
Maar telkens komt er, ooit, een tijd waarin ofwel die tekst alsnog de verhoopte objectieve lezersblik van de schrijver ondergaat of dat in diens geheugen zoveel vragen beginnen op te spelen dat, en daar werkt de computer natuurlijk efficiënt op het gemoed, de oorspronkelijke opzet terug op het scherm komt.
Bij mijn recentste boek Zilverlingen bekroop me dat gevoel afgelopen week al, relatief razendsnel na verschijnen, en zocht ik in het oude tekstbestand naar iets wat ik niet vond, wellicht omdat onderweg mijn blik was blijven haken aan een fragment waarvan me niet eens bijstond dat ik het als kandidaat-tekst had beschouwd.
Toen ik het las, dacht ik evenmin te kunnen verklaren waarom ik het vervolgens had verwijderd. Die sensatie valt naar mijn idee te verbinden met één liedje dat ik zelf ooit nog coverpoogde. Het is geschreven door de grote Donny Hathaway, die onlangs enigszins terug in de aandacht kwam wegens de documentaire van David Kleijwegt.
Het nummer heet ‘We’re still friends’ en ik kan het amper zonder droge ogen beluisteren. Het gaat over een voormalig koppel dat elkaar jaren na dato tegen het lijf loopt. Wat een klap! Want zoals dat gaat, harten breken terug open en het lijkt een raadsel waarom er ooit überhaupt afscheid genomen is.
De kwestie dringt zich op of een potje rationaliseren hier nut kan hebben. Met nuchtere vragen als: was het destijds echt koek en ei? Is er iets wat ik me niet herinner omdat het beter verdrongen kan worden? Hoe vergaat het mij in het heden?
Enfin, ik had dus een fragment geschrapt, ook een koppel eigenlijk, dat bij dezen alsnog aan het hooggeëerde publiek wordt getoond:

MARC OEFENT ’S MORGENS DE LOGICA (1)
De melk is geschift
Ik ben dol op melk
Ik ben geschift

MARC OEFENT ’S MORGENS DE LOGICA (2)

De melk is geschift
Ik ben geschift
Ik ben melk

Puur autobiografisch, industriëler kan het bijna niet. 
Wie wil weten waarom dit op éénduizendste punt de finish van Zilverlingen niet haalde, moet morgenavond, als in het Zonnige Zuiden de carnaval losbarst, misschien toch maar even naar Perdu in Amsterdam komen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten