zondag 19 februari 2017

Het Drama Van De Zwevende Kiezer (vijf bedrijven, haast zonder pauze)


  
In Vijftig tinten grijs staat: ‘Ik werd zo rood als het communistisch manifest!’ Dubravka Ugrešić citeerde het. Jezus, wat klinkt dat snobby. Speel anders gewoon nog een keer dat liedje Pappie loop toch niet zo snel.

Desgevraagd sta je altijd open voor je eigen mening. Peil haar maar.

‘Ach, kun je anders misschien even op de plattegrond een kruisje zetten bij de Gulden Middenweg?’

Ook uit esthetisch oogpunt is het onslim dingen onder het tapijt te vegen. Dat geeft bobbels.

Susan Neiman observeerde: ‘Wanneer ze gedwongen worden te kiezen tussen simplificatie en cynisme, neigen hoogopgeleide mensen meestal tot het laatste.’ En hoezo mag je je stemmingswisselingen niet cumuleren? Godallemachtig, wie zegt dat nu helemaal?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten