‘Teruggestuurd in een bootje’: drie gedichten

Vandaag: Joris Vercammen (1984). Gitarist en gitaardocent in Berlijn. Publiceerde gedichten in DWB, De Brakke Hond en Yang. Momenteel werkt hij samen met schilderes Aya Onodera. Daarvoor gaan ze samen twee weken in Italië in residentie bij Case Sparse. Vercammen interesseert zich o.a. voor natuurlijke feedback, boven- en ondertonen. De opname van Onze Nietzsche verrijkte hij met muziek.

Welke plaats heeft het goud in het elektrische universum?

De koning kon zich niet beheersen, en gebruikte zijn macht.

  

In Avignon vond het jaarlijkse festival plaats, waar de paus woonde.

Maria draagt geen kind. In St. Remy, bij Arles zag Van Gogh de kleuren.

  

In Saint Marie de la Mer wordt Sara la Kali teruggestuurd in een bootje.

Bij de gouden bron draagt Maria de Egyptische vlecht. Ze wijst naar zichzelf.

  

De vis toont de geometry. De ring is het unicaat.

Push-back-beleid is een sterk woord. Het mummiestof kon je kopen.

  

In de hogere octaven werd gemerkt hoe het goud transponeerde.

Wat komen onze moordenaars hier zoeken?

  

Het witte poeder deed je oren fluiten. In het fluiten hoorde je stemmen.

Je bloed is je individualiteit. Zij dronken je bloed.

  

Bij het propere dal werd de sneeuwpop, ritueel van de berg geduwd.

A.V.V. - V.V.K. , in het tempelkruis staat de V. in het centrum.

  

Dat is een W met A er boven en V er onder. Kristus schrijven we nu met C.

Rudolf was geïnteresseerd in de steen van Kelly. Dee en Shakespeare ook.

  

Het Enochiaanse alfabet, in de torenkamer in Praag, met de trap uit een stuk.

Naar wie luister jij? Ken jij je eigen stem? Is het allemaal in beeld?

De plant in de pot bij het raam

De strijd is weg. Er is geen strijd in onze haren.

We sneden de haren op onze armen af.

Uit de liefde kwam nog iets gezwommen als een waterrat.

In de hitte ging het ordelijk verder.

Ik ging verder en wist niet meer naar wie te luisteren. 

Ik had de politicus bijna geslagen.

Daarover struikelen bracht mij niet verder.

We zouden slapen en dan verder denken.

Het ritme is voorbij. De slaap heeft ingezet.

Nu lopen de dromen binnen.

We zwijgen.

We denken, voelen en willen.

Muss i denn? 

Naar het propere hart van Europa stroomde het geld.

Naar het vuile hart, stroomde het bloed.

  

In de hoofdstad van Europa werden de kinderen gekeeld. 

De politicus was een beul. Willen we revolutie?

  

Zij willen een opstand. Le commune de Paris, die Märzrevolution,

Cinque giornate di Milano, startten, op, jawel, 18 maart.

  

Op 18 maart loog Blair voor het Britse parlement,

686 jaar nadat Jacques de Moulai stierf, 686 = 11 en 18 = 9.

9 dagen na 13 maart 2016 ontplofte een bom in het vuile hart.

  

Dan, wat nu? Wij ridders van de rots, kruisvaarders, tempeliers?

Artevelde wijst. Moeten we dan, in regios bij elkaar, elkaar niet verstaan?

  

Joris, of Georg, en bijna Eric. In Michael‘s mythe, ligt de oorsprong.

Het is niet allemaal een droom. De uil is de kronkelende draak.

  

In de pharao's, in de heilige strijders, in de menselijke mythe,

stroomt het blauwe bloed, het lijkvocht, het chemische huwelijk.