Bij een boterham en een bordje vitaminenpap (om de overheersende smaak van de failed state te neutraliseren) lees ik op een Nederlandse nieuwsopiniesite: ‘Belgische politie geeft toe: epic fail bij zoektocht naar Salah Abdeslam. “Geen sprake van opzet”’ Als illustratie is een deel van het omslag gebruikt van Het verdriet van België.
Natuurlijk komt dit na het nieuws van het rituele ontslagaanbod door de federaal minister van Binnenlandse Zaken, dat door de premier niet werd aanvaard, wat de zondebok zelf verklaard had in termen van verantwoordelijkheid: ‘In een oorlogssituatie kun je het terrein beter niet verlaten.’
De website
van The New York Times presenteert momenteel
centraal een
reportage over Brussel, waarin de dienstdoende getuigen op een of andere
manier allemaal student zijn en de wettelijk volwassen leeftijd van 21 jaar niet
hebben bereikt. Daarnaast is er een vrouw
van 32 ‘who is of Moroccan origin and has three children but declined to give
her last name for fear of reprisals’. En een
man van 73 die demonstratief zijn boodschappen op de markt van Molenbeek blijft
doen: ‘If
Donald Trump calls us a hell hole, I feel proud.’ Zijn voornaam zou Leiven zijn.
Woon ik in
dit land? En mijn kinderen? En hun vriendjes en vriendinnetjes? Waarom komen al
die wereldwijsheden vandaan?
‘Voor onze naastenliefde gaan wij over
lijken.’ Dat staat in een andere tekst waar Hugo Claus zijn naam aan verbond, Reconstructie, een moraliteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten